Dawska Maria Kompozycja organiczna – olej na papierze naklejonym na płótnie
sygnatura lewy dół Maria Dawska ’71
Maria Dawska (ur. 12 listopada 1909 w Tłumaczu k. Stanisławowa, zm. 1993 w Warszawie) – polska artystka malarka. Od 1956 profesor zwyczajny malarstwa. Twórczość w dziedzinie malarstwa sztalugowego i grafiki warsztatowej.
1928–1933 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskała w 1933. Następnie studiowała pedagogikę i historię sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W1933 założycielka (wraz z Jonaszem Sternem i W. Przedwojewskim) grupy artystycznej plastyków „Orion” w Stanisławowie. Po wojnie członek ZPAP w Krakowie. W 1947 wspólnie z mężem, Stanisławem Dawskim zamieszkała we Wrocławiu i podjęła pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (obecnie ASP). Z uczelnią tą związana do 1970. W PWSSP pełniła następujące funkcje: prodziekan Wydziału Malarstwa (1951–1954), kier. Studium Ogólnego (1954–1958), dziekana Wydziału Szkła (1957–1967), kier. Katedry Zespołowej Malarstwa (1958–1970). Po wypadkach 1968 nękana wraz z mężem Stanisławem Dawskim przez władze. Wyjechała z Wrocławia i od 1969 zamieszkała w Warszawie.
Ważniejsze wystawy indywidualne, m.in.: „Zachęta” – Warszawa 1955, Muzeum Śląskie – Wrocław 1957, Dom Artysty Plastyka – Warszawa 1967, Galeria „Zapiecek” – Warszawa 1975. Wystawy zbiorowe m.in. Wystawa ZPAP – Lwów 1944, Ogólnopolski Salon Wiosenny – Warszawa 1946, „Salon dziecka w Paryżu” – Paryż 1954, Contemporary Polish Graphies – Milwaukee1963, Contemporary Artists from Poland – Londyn 1960, Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego – Szczecin 1968, „Dziecko w malarstwie” – Paryż 1986.
Działała społecznie w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci.
Inspiracją dla jej twórczości była obserwacja przyrody w tym np. żywiołów morza (cykle „Kompozycje oceaniczne”, „Kompozycje antarktyczne”, „Fauna”), a także wieloletnia współpraca z dziećmi we wrocławskim Towarzystwie Przyjaciół Dzieci (cykl „Bajki malowane”). Podejmowała tematykę sportową, uczestnicząc i zdobywając nagrody w krajowych konkursach olimpijskich w1948 i 1956. Po 1956 organiczne, na poły abstrakcyjne, aluzyjne formy jej prac zbliżyły je do surrealizmu.